zondag 29 april 2012

Even op een zijspoor

Terwijl mijn "ra, ra, ra, wat is dit ..."-creatie zich geleidelijk aan ontwikkelt tot een ... (neen hoor, ik verklap het niet), maak ik graag af en toe een zijsprongetje.

En gisteren was zo'n "zijsprongetjesdag".
Het begon allemaal enkele weken geleden toen Habiba op de woensdagmarkt van Kessel-Lo stond en de jongste mademoiselle verleid werd door de stof hiernaast.

Thuisgekomen bleek die een beetje dun en doorschijnend. Maar niet getreurd. De mademoiselle en ik kwamen al snel tot een akkoord: we maken er een reversible kledingstuk van. Rok, kleed, keuze te over.
De beslissing viel op een reversible jurkje. En terwijl we de volgende ochtend tijdens het ontbijt afspraken dat een effen donkerroze stof het best als reversible kant kan dienen, merkte mijn goeduitgeslapen dochter op dat we wel een rits nodig hebben die aan beide zijden opengaat (Heeft die dochter van mij ook de handwerkgenen meegekregen? Welke tienjarige stelt zich de vraag welke rits in een reversible jurkje moet als je wereld bestaat uit Ketnet, knuffels en 5de leerjaar-huiswerk?). Ik dus naar de handwerkwinkel, en de volgende handwerkwinkel, ... en de volgende. En kom tot de conclusie dat een ritsje voor een reversible kleed ... nog moet worden uitgevonden! (Misschien iets voor de tienjarige dochter?)

Een jurkje zonder rits dus. Met knoopjes, haakjes, ...? Een rokje misschien? Neen, schudt de mademoiselle (ze weet wat ze wil). Een wikkeljurkje dan? "Jaaa!" gilt de mademoiselle. Oef, denkt de wollen madam, iets dat ten minst realiseerbaar is voor een beginnende stoffen madam.

Dus neemt ze vorige dinsdag eens geen breinaalden en -wol mee naar de bijeenkomst van De sToffen Madammen maar patroonpapier, potlood, schaar en enkele andere jurkjes die als model moeten dienen voor het wikkeljurkje.

En na enkele keren het advies te hebben gevraagd van de aanwezige vakexperts, komen we tot een echt wikkeljurkjes-patroon (van het voorpand moest ik bij nader inzien nog een strook knippen, natuurlijk mag dat niet zo breed zijn als het rugpand). Nu kunnen we van start gaan.













Werkwijze:
Stap 1: Knip uit beide stoffen een rugpand en 2 voorpanden (in spiegelbeeld van elkaar).
Stap 2:  Stik de zijnaden van voorpanden en rugpand aan elkaar. Laat aan één kant een strookje van ca. 4 cm open (zie foto, dit wordt de opening om het striklintje door te halen). Let erop dat je dit in spiegelbeeld doet bij beide stoffen.
Stap 3: Maak 2 linten van elk zo'n 50 cm lang door een dunne strook stof van ca. 4 cm breed op de lange kant toe te stikken en te keren.
Stap 4: Leg beide stoffen met de goede kant op elkaar, plaats de linten aan elk uiteinde van de voorpanden, speld vast en stik. Laat de onderkant en de schoudernaden open.

Stap 5: Knip de ronde naden in en keer het jurkje buitenstebinnen. Naai nu de schoudernaden op de manier zoals de reversible bag.

Stap 6: Vouw de onderzoom naar binnen en speld er een mooi sierrandje tussen.

Stap 7: Stik het hele wikkelkleedje op zo'n 2 mm van de rand door. Klaar!

Doe dit tijdens zo'n zijsprongetjesdag wanneer de jonge bestemmeling niet thuis is en je bent gegarandeerd weer de beste mama van de wereld.

Dat belooft voor moederdag!

 




zaterdag 21 april 2012

Ra ra ra, wat is dit?

Vorige breiwerk klaar, op blog gezet, complimenten gekregen, aangedaan, complimenten gekregen, ...

Dus op naar de volgende creatie. Want zo gaat dat met een Mme Stina. Die is zo verslaafd aan wol! Die heeft nog maar nauwelijks het ene werkstuk afgekant of is al aan het volgende bezig.
Zou dat gevaarlijk zijn, zo'n verslaving? Heb de monsieur van het huis nog niet horen klagen! Ook de mademoisellen niet (enfin, toch niet daarover, of zou ik voor dat soort van geklaag stilaan doof worden?)! Wordt wel regelmatig met breiwerk en al de zetel uitgejaagd. Vooral omwille van de ingenomen plaats: patronenboeken, opengespreide schetsen, bollen wol, breinaalden en een Mme Stina. Tja, alles samen neemt dat toch algauw de plaats in van 2 mademoisellen en een monsieur.
Ach, zolang er geen ziekenwagen met mannen in witte jassen stopt, doe ik verder.

Dus doen we verder.
Momenteel aan iets nieuws. Opnieuw iets voor Mme Stina zelf (jiepie!). Maar ik laat het aan jullie over om te raden wat het is.
Ik kan al wel verraden dat het denkproces al enkele avonden in beslag heeft genomen. Met hiernaast een foto van het resultaat.
Nu is het aan jullie: ra ra ra wat is dit?

zondag 15 april 2012

En nog een dagje thuis ...

Geeft dit als resultaat.
Mag het gezien worden?

Want hij is nu helemaal klaar, mijn nieuwe trui zonder naden. Supermakkelijk, want je hebt geen voor- of achterkant - en bij een zelfgebreide trui (zonder etiketje) is dat wel meer een probleem. Maar deze is vooraan en achteraan net hetzelfde.

En hij zit als gegoten, zeker een model dat ik nog eens ga breien, misschien met een rolkraag of wat minder kabels, of een ajourpatroontje, ... keuze zat.


vrijdag 6 april 2012

Wat zo'n dagje thuis al doet

En ik heb niet eens zoveel gebreid!

Zalig patroon trouwens. Er komt geen naad aan te pas, de hele trui wordt in 't rond gebreid. Van boven naar beneden.

zondag 1 april 2012

Terug naar de roots

Mme Stina is een wollen madam tot in de toppen van haar tenen. En zelfs toen dat nog maar kleine teentjes waren, kriebelde haar handjes al om met wol bezig te zijn.

Zo herinnert ze zich nog een zomerdag, bij Moemoe en Pa (mijn grootouders langs moeders zijde, waar ik als kind uren kon rondstruinen door de groententuin en in het omliggende bos en weiland) waar even verder aan de rand van het zandweggetje een wei met schapen stond. En die schapen waren blijkbaar net in de rui want de omheining hing vol met schapenwol.

Gefascineerd als ze was door die plukken zachte witte en zalig geurende wol, vond ze er niet beter op om de hele omheining te ontdoen van het spul en mee te nemen naar huis. Om daar prompt een fikse uitbrander te krijgen van haar moeder, die waarschijnlijk (hoe zijn die moeders hè) alleen maar een stinkende hoop viezigheid zag.

In elk geval, kriebelen bleef het toch en zo kwam het dat ze vorig jaar, samen met de oudste mademoiselle, een initiatiecursus wolspinnen volgde bij Openkunsthuis. Maar intussen al bijna een jaar geleden en het spinnenwiel werkeloos in de garage, wordt het nu stilaan tijd om het wolspinnen degelijk in de vingers te krijgen.
Dus sprak ze gisteren de eigenaar aan van de schaapjes die rondlopen op Het Gulden Gehucht, waar onze zelfoogsttuin Eoster ons elke week voorziet van alle heerlijkheden die de natuur ons biedt.
Misschien kon ze een deel van de wol krijgen wanneer die schaapjes geschoren werden? Maar wat was haar vreugde groot toen de eigenaar spontaan aanbood om aanwezig te zijn bij het scheren. En om daarna samen met haar de wol te spinnen.
Dus ... blijf mijn blog volgen, want binnenkort vinden jullie vast en zeker meer nieuws over mijn eerste ervaringen als schapenscheerster. Spannend! (Of is het spinnend)